Pisarz prześladowany, inwigilowany wręcz przez apodyktyczny system, broni się przed nim wewnętrzną
emigracją. System jednak odciska na nim swoje piętno i nie pozwala uwolnić się od machiny wzajemnej
manipulacji.
Pewnego dnia pojawiają się u niego koledzy i proszą go o dokonanie publicznego samospalenia. Choć
początkowo chciałby odmówić, pomysł z wolna zaczyna go pochłaniać: ostatni dzień życia ma szansę
stać się ostatnim dziełem, a publiczne samobójstwo jedynym możliwym gestem sprzeciwu wobec
systemu.
Mała Apokalipsa Tadeusza Konwickiego powstawała w okresie chylącego się ku upadkowi komunizmu.
Była karykaturą, wyrazem oporu, moralną rozprawą z sumieniami ówczesnych pokoleń, amunicją do
walki z systemem; z czasem stała się też barwnym dokumentem minionej epoki. Czy jednak widmo
totalitaryzmu minęło bezpowrotnie?
W dzisiejszym świecie, w którym z jednej strony odżyła groźba rosyjskiego imperializmu, z drugiej zaś
polityczny nadzór stał się domeną technokracji wkraczającej w każdą dziedzinę życia – Mała Apokalipsa
fascynuje jako możliwa do urzeczywistnienia dystopia.
Apokalipsa, sięgając do jej źródłosłowu, to moment „odsłonięcia” – chwila, w której prawda ukazuje się z
ostrością, z jaką nigdy nie mogła do nas dotrzeć. Wraz z głównym bohaterem spektaklu wyruszamy w
deliryczno-cyberpunkowy sen o przyszłości, do której nie chcemy dopuścić, która jednak powraca do nas
w koszmarach jako potencjalnie rzeczywista. Po drodze towarzyszy mu galeria zagadkowych,
fantasmagorycznych postaci wystawiających na próbę jego odwagę, przekonania i wybory moralne.