Powsinogi beskidzkie to stylizowany zbiór ballad, uznany za jedno z najważniejszych osiągnięć poetyckich Emila Zegadłowicza. Autor opisuje Beskidy, ich piękno i urok oraz ludzi, których spotykał podczas swych wędrówek.
We wstępie do pierwszego wydania (r. 1923) autor maluje taki obraz powsinogów: „twarze umęczone, oczy wybladłe, wypite słońcem, deszczem zmyte, suszone wiatrem – postacie sękate, żylaste, twarde i wichrowate, jak łyka drzewinowe na wietrznych szczytach rosnące – koślawe, grabiate, pokręcone”. I daje uwagi inscenizacyjne: „reżyser może tekst dowolnie, byle logicznie skracać, tak jak może wystawiać poszczególne obrazy samoistnie. Reszta uwag i myśli znajduje się w samejże inscenacji – a te, których nie ma – czuły reżyser w duszy swej dośpiewa”.
Powstały w reżyserii Bogdana Kokotka spektakl zrealizowany został zgodnie z założeniami, jakie można wynieść po lekturze dzieła Zegadłowicza. Sam utwór ma wiele wspólnego z nurtem misteriów ludowych, stwarza wiele możliwości inscenizacyjnych. Rodzinny, prywatny Beskid (Zegadłowicz pochodził z okolic Wadowic) poprzez poetyckie widzenie twórców staje się rodzajem projekcji, idealnego krajobrazu, w którym człowiek łączy się z bezczasem przyrody oraz wtapia w mit wiecznej Natury, gdzie wszystko z wszystkim jest połączone, gdzie dochodzi do odrodzenia duszy ludzkiej.