Przedstawienie „Miłość czysta u kąpieli morskich” przywraca polskiemu teatrowi zapomniany, de facto ostatni, tekst dramatyczny Cypriana Kamila Norwida, który ostatni raz gościł na naszych scenach trzy dekady temu. Spektakl Zbigniewa Brzozy jest wierny literze oryginału, ale zderza poezję Norwida z nowoczesnymi środkami teatralnymi. Poprzez zabiegi scenograficzne Wojciecha Żogały i interpretację reżysera jesteśmy w miejscu przypominającym pokój wyobraźni Tadeusza Kantora, obcujemy z estetyką bliską „Kartotece” Różewicza, ale patronem widowiska jest Samuel Beckett z jego poczuciem absurdu istnienia. Inscenizacja pozwala dostrzec w Norwidzie twórcę profetycznego, który niejako przewidział teatr, jaki dopiero miał nastąpić, prekursora egzystencjalizmu. Skupione, ale pełne dystansu aktorstwo sprawia, iż tekst staje się komunikatywny dla każdego widza, a połączenie poezji Norwida z nowoczesnym teatrem ruchu (performerzy Wioleta Fiuk i Patryk Gacki) daje „Miłości czystej u kąpieli morskich” nowe współczesne znaczenia i otwiera ją na nieobeznanego z romantyzmem widza. Spektakl jest krótki, trwa niespełna godzinę, ale idealnie nadaje się do popularyzowania Norwida, bywa bowiem nieodparcie zabawny. Goście olsztyńskiej premiery zgodnie dostrzegali w nim festiwalowy potencjał.