Każda generacja charakteryzuje się ogromną wolą i potrzebą zmian istniejącego porządku, którego zresztą nigdy – nie nazywa porządkiem – a raczej chaosem; wyzyskiem, zakłamaniem i niesprawiedliwością. Z pragnieniem zmiany świata, najczęściej w parze, pojawia się krytyczny ogląd rzeczywistości i chęć zmiany na lepsze. Dziś, to pragnienie staje się szczególnie uzasadnione: w obliczu nadciągającej apokalipsy klimatycznej, wojny, kultury permanentnego użycia, spożycia i drenowania zasobów oraz faktu, że 62 osoby posiadają ponad połowę bogactwa naszego świata… Co się stało i co się dzieje? Zbuntowaliśmy się! „My” – pokolenie Stomila i Eleonory… Okazuje się, że bunt ten był buntem ludzi krótkowzrocznych. Zabrakło przemyśleń nad tym, co będzie później, co otrzymają kolejne pokolenia.

Spektakl od 16-go roku życia. W spektaklu użyte są światła stroboskopowe.

Artur proponuje rewolucję przywracającą dawny mityczny ład wartości. Szybko jednak okazuje się, że nie ma powrotu „do przeszłości”, a chęć rewolucji zamienia się w czystą przemoc, dyktaturę i nobilituje tych, którzy na przemocy opierają całą swoją wizję świata.
Już nie ma ucieczki. Choć namiastką nadziei może być zdrowy rozsądek Ali, rówieśniczki Artura- patrzącej krytycznie na starsze pokolenia, ale nie ulegającej rewolucyjnej histerii i doktrynerstwu Artura.

W porzucanych kościołach trwa bal na Titanicu. Ani Bóg, ani sport, ani sztuka nie przynoszą już ulgi. Władza znowu staje się przywilejem nikczemników pozbawionych moralności i etyki.

Wprowadzona dyktatura wolności przynosi ze sobą ogromną pustkę.  Nawet tak wspaniała idea, jaką niewątpliwie jest wolność, może być źle pojmowaną i wskutek tego prowadzić do destrukcji.