Komizm Zemsty, która bawi kolejne pokolenia widzów teatralnych już od, bagatela, stu osiemdziesięciu dziewięciu lat, niejednokrotnie podszyty jest powagą, niekiedy wręcz posępną. Tak jak zdanie, „wyjechaliśmy razem, z odmiennych pobudek: Napoleon na Elbę, ja zasię do Rudek”, zanotowane przez Aleksandra Fredrę po abdykacji Bonapartego w roku 1815. Wyszło ono spod pióra uczestnika wyprawy moskiewskiej, a więc także świadka jej klęski, człowieka, który, jak większość jego rodaków, wiązał z Cesarzem Francuzów nadzieję na odzyskanie przez Polskę niepodległości. Jest w nim zatem, wyczuwalny od razu dowcip, lecz kryje się pod nim na pewno też gorycz. I Zemsta jest taka. Będąc komedią, bywa również dramatem. Tyle w niej do śmiechu, co do myślenia.