Dyrektor pierwszy jest dojrzałym mężczyzną. Prowadzi Teatr Małego Zwierciadła. W jego teatrze wszystko jest realistyczne. Wystawia krótkie, jednoaktowe sztuki. Dwie z nich Matkę i Powódź zobaczymy w przedstawieniu. Każda wystawiana przez niego sztuka przedstawia zamknięta historię, nie ma w nich miejsca na wątpliwości. Ale dyrektor interesuje się także snami. Czyżby realizm mu nie wystarczał?

Dyrektor Teatru Snów jest młody. W jego teatrze historie mają swój dalszy ciąg, nic nie jest oczywiste. W jego teatrze bohaterowie z Teatru Małego Zwierciadła dalej grają swoje role, ale w innym wymiarze.

Który teatr będziemy chcieli oglądać?

Sztuka napisana po zakończeniu wojny wywołała dyskusję na temat realizmu i stała się bezpośrednim powodem do nałożenia na Szaniawskiego kagańca cenzury. Dwa teatry powróciły na scenę dopiero po odwilży październikowej w 1957 roku.

Inscenizacja, wierna tekstowi, ale nie „muzealna”, w wizji scenograficznej łączy realizm z metafizyką. Oniryczne sceny, ukazanie procesu powstawania przedstawienia będącego dziełem łączącym wielu ludzi, często poszukujących, błądzących, ukazanie teatru, który przekracza pojęcie realizmu, to sedno tej inscenizacji.

„Marek Mokrowiecki (…) zapowiadał, że zrobi sztukę o teatrze. Ale trochę oszukiwał… zrobił bowiem sztukę o ludzkiej duszy. O uczuciach. I o bohaterach, którzy nam o ich istnieniu przypominają.”

Milena Orłowska, Gazeta Wyborcza