Inscenizacja „Dam i huzarów” Aleksandra Fredry przygotowana przez Tomasza Grochoczyńskiego jest próbą pokazania dramatu ojca polskiej komedii w kształcie zaplanowanym przez autora, na dodatek bez najmniejszych skreśleń tekstu. Ambicją reżysera było przy tym pokazać  przedstawienie żywe, takie, w którym sytuacjami, kostiumami, rekwizytami z epoki i tekstem bawią się aktorzy; po to, by radość obcowania z dwustuletnim niemal tekstem udzieliła się widowni. (Co sprawdziło się doskonale). Dbałość o pozostawanie w obszarze epoki dramatu wieloletni profesor AT w Warszawie posunął tak daleko, że robiąc opracowanie muzyczne, wykorzystał wyłącznie kompozycje pochodzące z okresu powstania sztuki. Jedyne odstępstwo od Fredrowskiej partytury, to, wymuszone powszechnym dziś obyczajem,  ograniczenie do jednego (wraz z przesunięciem na środek, mniej więcej, akcji) liczby antraktów.