Sędziowie – ostatni dramat Stanisława Wyspiańskiego, pisany i redagowany w obliczu ostatecznej perspektywy, śmierci – to wielki sąd nad światem.
Pisarz sięgnął po historię rodem ze współczesnej mu kroniki kryminalnej: o zabójstwo ciężarnej służącej zostaje oskarżony syn miejscowego bogacza. Tak rozpoczyna się bardzo czarna, gorzka opowieść o ludziach pozbawionych choćby cienia pokory, życzliwości czy empatii. Jednak w ten wątek kryminalny obok historii zdrady i dzieciobójstwa, przemocy i przekupstwa, wplecione zostają też wielkie namiętności: miłość kobiety do mężczyzny i ojca do syna. Pospolita zbrodnia nabiera na tym tle rozmiarów greckiej tragedii. Tam gdzie krzywda i zbrodnia pojawia się zemsta i kara. I choć sędziowie rozstrzygający sprawę w groteskowy sposób nie dorastają do wymiaru tragedii, w jakiej z urzędu biorą udział, próbują ferować wyroki. Mimo nich jednak na oczach widzów staje się sąd ostateczny – ostatecznie rozstrzygający o winie i karze.