Ciała ludzkie są dziwne.

Mają zdolność do wynaturzania się.

Umieją się dostosować. Ale lubią się deformować.

Ciała kształtują się latami i nagle degrengolują lub rozpadają.

Ciała zmuszą nas do odczuwania osobliwych ludzkich przeżyć.

Człowiek nie jest ukształtowany raz na zawsze, ale ciągle stwarza się i zmienia w naszych oczach pod wpływem innych ludzi i otoczenia. Co gorsze, „uzależnia się od swego odbicia w duszy drugiego człowieka, chociażby ta dusza była kretyniczna” (W. Gombrowicz). Czy człowiek może być autentyczny – stworzyć formę własną niezależną od innych?