Odpowiedzią Tadeusza Różewicza na kryzys wywołany gwałtownym rozwojem cywilizacji jest postać
Starej kobiety. Jej mądrość, ironia i obecność dają ulgę i nadzieję. Warto więc wsłuchać się w jej
prawdę, którą wypowiada niczym zaklęcia pradawnej, bliskiej naturze wiedzy. Dzięki niej uda się być
może odratować to, co autor określa jako śmietnik cywilizacji, wysypisko świata…
W swoim mistrzowskim monodramie, który premierę w STUDIO miał w 1988 roku, a teraz powraca w
odświeżonej formie Irena Jun uczyniła z postaci Starej kobiety cały kosmos spektaklu. To kobieca
wersja starego boga, nieśmiertelna i niezniszczalna, wstająca o świcie, kiedy cywilizacja umiera,
widząca tchórzostwo i bohaterstwo, wielkość i małość we właściwych wymiarach. Czuła
przewodniczka, czerpiąca z odkrywanego dziś na nowo archetypu czarownicy. Osoba, z którą warto
się spotkać i jej wysłuchać – nie tylko po to, by odkryć jak zaskakująco aktualnie wybrzmiewa dzisiaj
tekst Tadeusza Różewicza.