Skandalizująca powieść Żeromskiego od ponad wieku wzbudza na przemian zachwyt i
obrzydzenie. Byli tacy, którzy nazywali je arcydziełem; inni twierdzili, że to kicz godny
miana drugiej Trędowatej. Orzeszkowa pisała do Reymonta: „aj-aj-aj-aj! oj-oj-oj-oj! Szkoda!
Szkoda! Szkoda! Ratujcie! Talent wielki od rozkładu, społeczeństwo czytające od zatrucia
ratujcie!”; Reymont podzielał jej opinię w całej rozciągłości. Każdy kolejny powrót dzieła
Żeromskiego do przestrzeni publicznej, czy to w postaci spektaklu, czy ekranizacji, wzbudzał
wielki społeczny rezonans. Najwyraźniej jest to powieść, w której Żeromski dotyka wciąż
żywych, nieprzemijających dylematów.
Artur Pałyga, jeden z najważniejszych współczesnych polskich dramatopisarzy,
specjalnie dla legnickiego teatru przepisał Dzieje grzechu w pełną emocji historię zakazanej
miłości i palącej żądzy życia. W scenerii zakładu karnego dla kobiet stawia – za Żeromskim –
odważne i istotne pytania, a losy przedstawianych postaci są nadal – jak w pierwowzorze –
pełne dramatyzmu. Powstało efektowne wizualnie i aktorsko widowisko, przesycone muzyką,
śpiewem i ruchem.