„Hulajgęba” to adaptacja powieści Witolda Gombrowicza „Ferdydurke” oraz fragmentów dziennika i refleksji autora rozrzuconych we „Wspomnieniach Polskich. Wędrówki po Argentynie” oraz „Rozmów z Gombrowiczem”. Sam tytuł adaptacji jak i spektaklu został zaczerpnięty z jednego z rozdziałów „Ferdydurke” – „Hulajgęba i nowe przyłapanie”…. W przedmowie do hiszpańskiego wydania Gombrowicz pisze, iż Forma zawsze wpycha człowieka w Niedojrzałość – „styl bycia jednej osoby wpływa na styl bycia drugiej” (PF, s.412), z tego stwierdzenia wyłania się najgłębszy sens powieści, iż człowiek w swej istocie na zawsze jest podszyty dzieckiem.

Spektakl nasz jest nieśmiałą próbą skojarzenia wędrówki Dantego, Wergiliusza i Beatrycze po zaświatach „Boskiej Komedii” (piekło, czyściec i raj). Skojarzony z podróżą, jaką odbywa Bohater u boku prof. Pimki przez piekło szkoły, inteligencki czyściec Młodziaków, do źródła rajskiego dzieciństwa na dworze w Małoszycach. „Ferdydurke” via „Boska Komedia” to rodzaj gry z widzem, przekomarzanie się, zabawa w skojarzenia, którym rządzi „potworny kreator świata”.

Problemy, z jakimi boryka się Bohater/ Dante, to znalezienie antidotum na niejednolitość świata, ukazanie postawy gracza, która sankcjonuje głupotę w mądrości i mądrość w głupocie, to w końcu obcowanie z piekłem i cierpieniem, jakie gotujemy sobie i innym. W obliczu wszelkich kryzysów społecznych i politycznych metodą Gombrowicza na rozpoznanie świata staje się ukazanie ludzkiego istnienia jako nieustającej walki z rodzącą się formą, a także paradoksalny zachwyt i fascynacja stereotypem. Ekscentryczne przygody i postanowienia Bohatera są nieustannie komentowane przez niego samego, co wprowadza swoisty ton żartobliwej refleksji filozoficznej.