Debiutancka sztuka Tadeusza Różewicza otwiera nową epokę w polskim teatrze, przynosząc
tu dokonania ówczesnej zachodniej awangardy – Becketta i Ionesco, a zarazem nadając im
polski charakter, w którym dziedzictwo romantyzmu łączy się z wojenną traumą. Tradycja
wystawień Kartoteki jest długa, obfituje w najważniejsze nazwiska polskiej sceny. Wśród
reżyserów odnajdujemy Konrada Swinarskiego, Krzysztofa Kieślowskiego, Krystynę
Meissner, Kazimierza Kutza. W rolę Bohatera wcielali się Tadeusz Łomnicki, Gustaw
Holoubek, Zbigniew Zamachowski. Sztuka gościła na scenach całej Polski, inscenizowano ją
kilkakrotnie w Teatrze Telewizji i Teatrze Polskiego Radia, sprawdziła się także w teatrach
lalkowych. Jej otwarta formuła kusi do nowych interpretacji, nader wdzięcznie poddaje się
nowym czasom, treściom i odczytaniom. Bohater Różewicza odbija w sobie kryzysy i
wątpliwości każdej kolejnej epoki w jej zarówno indywidualnym, jak i zbiorowym wymiarze.
Dziś równie dobrze jak kiedyś rozumiemy jego zagubienie i bezsilność wobec nurtu, którym
płynie świat.
W swojej debiutanckiej inscenizacji Maksymilian Nowak zadaje fundamentalne
pytanie, czy dziś, w „niebohaterskich czasach”, można być bohaterem i co to właściwie
oznacza dla współczesnych, zwłaszcza że wskutek postępu cywilizacyjnego tracimy poczucie
sprawczości, stajemy się bierni, zniechęceni, przytłoczeni. Idąc za wskazaniem samego
Różewicza, który uznawał Kartotekę za dramat o świecie współczesnym, ewoluujący wraz z
inscenizatorami i publicznością, reżyser świadomie nasyca swoją adaptację elementami
dzisiejszej rzeczywistości, tak aby w swoim spektaklu opowiedzieć o everymanie XXI wieku.
Spektakl zrealizowany w koprodukcji i współfinansowany ze środków Teatru im. Heleny
Modrzejewskiej w Legnicy oraz Akademii Teatralnej w Warszawie ze środków własnych i
środków Funduszu na Start MKiDN