W obliczu katastrofy, do kogo należałoby się dzisiaj modlić? Do któregoś z bóstw, a może do sztucznej
inteligencji? Może właśnie do niej, skoro wiara w człowieka zawodzi, do niedawna rzekomo ujarzmiona
przyroda na nowo zaczęła się buntować, a paradoksy ludzkiej egzystencji pomimo wielowiekowego
namysłu uczonych wciąż pozostają nierozstrzygalne? Umysł ludzki w chwilach słabości podsuwa to, z
czego korzysta od zawsze – ludowe bajki, wierzenia, tradycje, teorie spiskowe – w nowych i starych
wcieleniach. To łatwiejsze, bowiem wiara w naukę wymaga czasu i poświęceń; tu nie ma prostych recept.
Na przecięciu owych światów: naukowości i wiary, tego co praktyczne z tym co ponadzmysłowe,
sprawdzalnego z przeczuwalnym, rozpoczyna swoją wędrówkę Kris Kelvin. Science-fiction, mityczny
Kontakt, istnienie nieznanej cywilizacji i oddziaływanie niewytłumaczalnych sił: wszystko to zlewa się w
Lemowskiej planecie-oceanie badanym przez naukowców stacji Solaris. Analizując jej promieniowanie i
morfologię, w gruncie rzeczy wystawiają na próbę samych siebie, swoje emocje i przeszłość,
ograniczenia i wolę przetrwania. A co, jeśli nieprzekraczalna obcość, z którą przychodzi im się
skonfrontować, ma tak naprawdę źródło w nich samych?
W operze Solaris miejsce tradycyjnego wokalu operowego zajmuje śpiew generowany za pomocą
algorytmu komputerowego, wspomaganego sztuczną inteligencją i wzbudzany głosami aktorów. Śpiew
obecny jest też w formie improwizacji wokalistki, która wplatając się w tkankę instrumentalną komentuje
niejako pulsujący i ciągle zmieniający się świat dźwiękowy Solaris. Zespół instrumentalny stanowi
integralną część świata solarystycznego, a tkanka orkiestrowa zapisana jest w taki sposób, żeby
elastycznie towarzyszyć akcji scenicznej, miejscami przejmując funkcję narracyjną.