Kanwą przedstawienia są ostatnie teksty – listy Mirona Białoszewskiego pisane ze szpitala na kilka miesięcy, tygodni przed jego śmiercią w 1983 r., a zawarte w zbiorze Listy do Eumenid. W te doświadczenia poety wpisana zostaje tu retrospekcja jego wcześniejszej twórczości: małe sztuki z „Teatru Osobnego” oraz wiersze. Spektakl nawiązuje do stylistyki przedstawień Białoszewskiego: kreuje rzeczywistość sceniczną z codziennych, powszednich przedmiotów, sprzętów, nadając im inne, czasem metafizyczne funkcje i znaczenia.