Przedstawiamy jeden z najznakomitszych dramatów autora o niezwykłej świadomości mowy i wrażliwości na słowo. Poety. Przez tekst przemawia Różewiczowskie ubolewanie, że komunikacyjna katastrofa jest nieunikniona, gdyż przyszłość determinują bezmyślni ludzie, a genomedycyna w żaden sposób nie wyleczy głupoty. Nie wiadomo, czy Różewicz rzeczywiście nie wierzył w ludzkość, ale z pewnością bezlitośnie nie pozwalał, by ironiczny i groteskowy język cokolwiek usprawiedliwiał. Dzieło napisane w 1969 roku zaskakuje swoją aktualnością, przez co odniesiesz wrażenie, że autor komentuje, na swój poetycki sposób, rzeczywistość z tu i teraz. Przekonajcie się sami!