Spektakl, którego scenariusz został skonstruowany z różnych utworów Jana Kochanowskiego, stanowi próbę spojrzenia na twórczość renesansowego poety okiem dzisiejszego odbiorcy.
Pomimo niełatwego materiału literackiego (operujące licznymi archaizmami, bardzo zróżnicowane stylistycznie utwory) przedstawienie pomyślane jest na wskroś nowocześnie. Grupa nieokreślonych bliżej, zawieszonych pomiędzy światami postaci, trafia na miejsce ukształtowane ze wspomnień o nieznanym sobie Janie Kochanowskim. Z napotkanych elementów próbuje złożyć całość, odtworzyć tamten odległy świat i ludzi – pełnych sprzeczności, wielowymiarowych, obarczonych problemami, zdradzających, sprzeniewierzających się Bogu. Namiętnie kochających…
Samego poety w spektaklu nie będzie. Wystąpią cztery żywioły: woda, ogień, powietrze i ziemia – Bławatek, Panpłomyk, Terrania i Aquinus. Są to postaci trochę mityczne, archetypiczne, poza ludzkim światem, ktoś w rodzaju aniołów czy czterech jeźdźców apokalipsy.
Zaskoczenie może stanowić warstwa ruchowa przedstawienia, utrzymana w konwencji tańca współczesnego (równie hermetycznego jak teksty żyjącego przed pięcioma wiekami poety). Także skomponowana do przedstawienia muzyka, oparta o struktury barokowe i renesansowe, brzmi bardzo współcześnie i intrygująco.
Dzięki tej nieoczywistej wizualno-muzycznej formie zderzonej z utworami Kochanowskiego, na naszych oczach staropolski język staje się w pełni zrozumiały, a szesnastowieczne treści okazują się zadziwiająco bliskie naszemu doświadczeniu.