Głównym bohaterem spektaklu Dziady po Białoszewskim jest jeden z najwybitniejszych polskich twórców awangardowych XX wieku, poeta, prozaik, dramatopisarz i aktor teatralny – Miron Białoszewski.

Twórczość Białoszewskiego – poety poszukującego wartości w eksperymencie lingwistycznym – dała wyraz odkrywczej refleksji egzystencjalnej. Jednostkowe doświadczenie lingwistyczne odsłoniło doświadczenie rzeczy ostatecznych, zaś językowa gra stała się lustrem indywidualności i „osobności” człowieka. Tak rozumiana myśl egzystencjalna stanowi jedną z najistotniejszych inspiracji Dziadów po Białoszewskim.

Akcja spektaklu rozgrywa się po śmierci Mirona, w jego warszawskim mieszkaniu przy ul. Lizbońskiej. Przestrzeń pokoju autora staje się swoistym mikrokosmosem. Opuszczoną kawalerkę odwiedzają dawni znajomi pisarza, którzy poprzez wspominki ponownie uruchamiają tętno tego miejsca. Białoszewski „powraca do siebie” za pośrednictwem świata rzeczy. Opuszczona przestrzeń i pozostawione w niej przedmioty zaczynają mówić jego głosem. Fotografie, książki, świątki, nagrania magnetofonowe wskrzeszają postać poety.

Spektakl Dziady po Białoszewskim to opowieść o osobliwości Mirona artykułującej się poprzez poszukiwanie relacji pomiędzy „ja” duchowym a „ja” fizycznym. To opowieść o nieustannym sprawdzaniu siebie wobec świata, a także o podejmowanej przez bohatera próbie zmierzenia się z rzeczywistością i sobą samym, a w konsekwencji – z własną twórczością.

Scenariusz spektaklu powstał w oparciu o dziennik Chamowo oraz wiersze z  tomu Odczepić się, pochodzące z okresu przeprowadzki poety z kamienicy przy Placu Dąbrowskiego do bloku na Saskiej Kępie. Połączenie form prozatorskich i poetyckich nie jest tu przypadkowe. Stanowi odzwierciedlenie Mironowskiego, dualistycznego sposobu postrzegania świata. Proza oddaje to, co rzeczywiste i codzienne, zaś poezja to, co metafizyczne. Tym sposobem spektakl Dziady po Białoszewskim realizuje egzystencjalną myśl pisarza o niejednoznacznej relacji pomiędzy codziennością a metafizycznością.