„Przecież ta komedia to jest cud, jakiego nie miała i nie ma Europa. Przecież ta sztuka to jest fenomen oryginalności…” – tak w pierwszej połowie XX wieku zachwycał się Fantazym  Tadeusz Boy-Żeleński. Literaturoznawcy i teatrolodzy XXI wieku odkrywają w dziele Juliusza Słowackiego coraz  więcej oryginalności, piękności i mądrości.
Niech mają szansę i widzowie!
Do siedziby hrabiostwa Respektów, gdzieś na Podolu, na  kresach byłej Rzeczypospolitej (jest rok 1841) zjeżdżają goście. Żeby ratować podupadły majątek, hrabia Respekt stara się dobrze wydać córkę za mąż. Akcja sztuki toczy się właśnie wokół zaplanowanego mariażu. Ale oprócz oczekiwanego przyszłego zięcia, bogatego hrabiego Fantazego, przyjeżdżają też goście nieoczekiwani: z mroźnego Sybiru rosyjski major z zesłańcem Janem – niezapomnianym ukochanym hrabianki, a ze słonecznego Rzymu – porzucona duchowa kochanka Fantazego, hrabina Idalia i… skutecznie zakłócają misternie ułożone plany. Wszystko teraz miesza się  jak w tyglu: miłość, zazdrość, poświęcenie, duma, honor, poniżenie, blichtr wielkopański z prostotą, przyziemność z duchowością, groźba nędzy z  mnożącymi się milionami. Komedia ściera się z tragedią, patos z groteską…