Król to monodram Matyldy Baczyńskiej na podstawie tekstów Juliusza Słowackiego.

Czy Król-Duch, opowieść o kolejnych wcieleniach Her Armeńczyka, którego zaczerpnął Słowacki z legendy przytoczonej w „Państwie” Platona, może być w jakikolwiek sposób aktualna na początku XXI wieku?

Jeżeli już uznamy, że sama historia ma prawo fascynować, to niemal automatycznie pojawi się kolejne pytanie – jak ją przekazać współczesnemu widzowi, zwłaszcza, że poemat nie był przez Słowackiego pisany z myślą o teatrze. Nie ulega jednak wątpliwości, że poeta, komponując kolejne fragmenty dzieła, niejednokrotnie korzystał ze swojego doświadczenia i fascynacji sztuką sceniczną. Daje się to poznać choćby w sposobie dramaturgicznego prowadzenia spotkań między postaciami. Co najbardziej zachwyca w Królu-Duchu, to sama świadomość bogactwa wyobraźni Słowackiego. Przecież obok mistycznego Genezis z Ducha, napisał ironicznego Beniowskiego, a gdzieś w tym korowodzie podążają także szekspirowska Balladyna oraz bajroniczny Lambro. Wszystko razem świadczy o potędze artysty i chyba tłumaczy, dlaczego zdecydowaliśmy się zaryzykować zrobienie monodramu na podstawie tak nieoczywistego utworu.