Nagroda

Emil Zegadłowicz
Powsinogi beskidzkie

Adaptacja, reżyseria i scenografia: Bogdan Kokotek
Kostiumy: Agata Kokotek
Ilustracja muzyczna: Henryk Gadomski
Korepetycje muzyczne: Zbigniew Siwek
Opieka literacka: Joanna Wania

Obsada:

Druciarz Kuternoga – Janusz Kaczmarski
Śklarz Bezimieniec – Ryszard Pochroń
Sadownik Kubuś Mąka – Dariusz Waraksa
Świątkarz Jędrzej Wowro – Marian Mazur
Kamieniotłuk – Marcin Kaleta
Piecarz Jan Tumulik – Mariusz Osmelak
Babka Góralczyczka – Halina Paseková
Zabawkarz Janek Kiceczoków – Grzegorz Widera
Grzybiarz Okruta – Piotr Rodak
Jałowcarz Kasper Koźbiał – Tomasz Kłaptocz
Matka Boska – Joanna Gruszka
Baby – Lidia Chrzanówna, Joanna Litwin-Widera,  Anna Paprzyca, Małgorzata Pikus
Dzieciątko Jezus – Werner Widera
Dziecko – Aleksander Widera
Anioły – Justyna Jeżowicz , Aleksandra Wania

oraz kapela LIPKA w składzie Chrystian Heczko – pierwsze skrzypce, Marian Mazur – drugie skrzypce, Ondřej Pazdera – altówka, Vojtěch Pazdera – basetla

Powsinogi beskidzkie to stylizowany zbiór ballad, uznany za jedno z najważniejszych osiągnięć poetyckich Emila Zegadłowicza. Autor opisuje Beskidy, ich piękno i urok oraz ludzi, których spotykał podczas swych wędrówek.
We wstępie do pierwszego wydania (r. 1923) autor maluje taki obraz powsinogów: „twarze umęczone, oczy wybladłe, wypite słońcem, deszczem zmyte, suszone wiatrem – postacie sękate, żylaste, twarde i wichrowate, jak łyka drzewinowe na wietrznych szczytach rosnące – koślawe, grabiate, pokręcone”. I daje uwagi inscenizacyjne: „reżyser może tekst dowolnie, byle logicznie skracać, tak jak może wystawiać poszczególne obrazy samoistnie. Reszta uwag i myśli znajduje się w samejże inscenacji – a te, których nie ma – czuły reżyser w duszy swej dośpiewa”.
Powstały w reżyserii Bogdana Kokotka spektakl zrealizowany został zgodnie z założeniami, jakie można wynieść po lekturze dzieła Zegadłowicza. Sam utwór ma wiele wspólnego z nurtem misteriów ludowych, stwarza wiele możliwości inscenizacyjnych. Rodzinny, prywatny Beskid (Zegadłowicz pochodził z okolic Wadowic) poprzez poetyckie widzenie twórców staje się rodzajem projekcji, idealnego krajobrazu, w którym człowiek łączy się z bezczasem przyrody oraz wtapia w mit wiecznej Natury, gdzie wszystko z wszystkim jest połączone, gdzie dochodzi do odrodzenia duszy ludzkiej.