Tadeusz Miciński Termopile polskie napisał w roku 1913, w setną rocznicę śmierci Pepiego w bitwie pod Lipskiem. Dziś o Micińskim – pisarzu, mistyku, przedstawicielu neomesjanizmu, miłośniku Indii i Dalekiego Wschodu – niewielu pamięta, jednak dla współczesnych sobie był ważnym twórcą: Stanisław Ignacy Witkiewicz sportretował go w powieści 622 upadki Bunga, a Stanisław Wyspiański w sztuce Wyzwolenie. W swym nieukończonym dramacie o otwartej formie nowoczesnego misterium Miciński wykorzystał technikę filmową: szeroka panorama wydarzeń – od zjazdu w Kaniowie, przez rozbiory, Targowicę, sejm w Grodnie, do bitwy narodów pod Lipskiem – jest projekcją, która wyświetla się w głowie umierającego księcia Poniatowskiego. Warto przyjrzeć się korzeniom problemu krymskiego i jeszcze raz zderzyć się z sobiepaństwem arystokracji oraz jej arogancji wobec obywateli. Spektakl Jana Klaty dowodzi, iż proces budowania porządku politycznego w Europie Środkowej nie dobiegł końca. Jeżeli zastąpilibyśmy postać Carycy Katarzyny dzisiejszym „imperatorem” Rosji, dramat Micińskiego zmieniłby się w „breaking news”.