Ponad naszymi głowami, na niebie usianym obojętnymi gwiazdami wirują równie obojętne na ludzki los roje planet i asteroidów. Obrotówka w nieustannym ruchu na przemian odsłania i zasłania miejsce akcji, czyli kolejnych iluminacji i zwątpień bohatera. Witold trafia do zamieszkanego przez grono  indywiduów pensjonatu – miejsca, w którym zagadka goni zagadkę. I za wszelką cenę, posuwając się wręcz do nadużyć, usiłuje nadać sens, temu co widzi – za pomocą coraz bardziej absurdalnych skojarzeń i analogii. Oglądany świat zagęszcza się i potwornieje, ale do końca nie dowiemy się, co jest obiektywną prawdą, a co projekcją pobudzonej wyobraźni. Kosmos Garbaczewskiego to utrzymana w konwencji surrealistycznego snu, imponująca wizualnie opowieść o próbie uporządkowania i zgłębienia sensu świata – odwiecznego pola walki między Erosem i Tanatosem – wynurzającego się z chaosu zmysłowych wrażeń i natłoku faktów, której towarzyszy pytanie o tożsamość indywiduum i  jego miejsce w świecie.