Spek­takl „Król Ma­ciuś I” to hi­sto­ria do­rastania. To opo­wieść o mie­rze­niu się z własnymi słabo­ścia­mi, po­go­nią za ma­rze­nia­mi i kon­fron­to­waniu z po­rażką. W świe­cie, w którym obo­wiązuje ter­ror uśmie­chu i przy­mus suk­cesu spraw­dzamy, co będzie, jeśli wszyst­ko NIE będzie do­brze? Jeśli zro­bi­my błąd? Co będzie, jeśli prze­gra­my?

Opo­wia­damy hi­sto­rię Ma­ciu­sia, bo do­ty­ka dwóch ważn­ych te­ma­tów – po­jęcia „do­ro­sło­ści” oraz kon­dycji współcze­snego świa­ta.
Kul­tu­ra dzie­cięca i młodzie­żowa nie trak­tu­je doj­rzało­ści ja­ko war­to­ści. Do­ro­śli są za­jęci so­bą i swoją pra­cą. Do­ro­śli to wro­go­wie – nic nie wie­dzą, nic nie ro­zu­mie­ją. Życie kończy się po dwudzie­st­ce. Od­po­wie­dzial­ność, pra­cowitość, mie­rze­nie się ze świa­tem, a prze­de wszyst­kim umie­jęt­ność znosze­nie po­rażek, to nie są mod­ne te­ma­ty. Hi­sto­ria Ma­ciu­sia jest pre­tek­stem do te­go, aby opo­wie­dzieć o świe­cie, który nie jest jed­noznacz­ny, w którym po­dej­mu­jemy złe de­cyzje i po­nosimy te­go kon­se­kwen­cje. Co wca­le nie mu­si ozna­czać końca świa­ta, na­to­miast mu­si – zmia­nę planów.