30 marca o godz. 14:00 w siedzibie Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego odbyła się konferencja prasowa „Klasyka unosi!” zapowiadająca 41. Opolskie Konfrontacje Teatralne „Klasyka Polska”, które w tym roku, w nowej odsłonie, odbędą się w dniach 5-10 kwietnia w Opolu. Podczas konferencji został zaprezentowany i omówiony program Festiwalu.
W spotkaniu wzięli udział:
Norbert Rakowski, dyrektor Festiwalu OKT „Klasyka Polska” oraz Teatru im. Jana Kochanowskiego w Opolu,
Bartosz Porczyk, aktor, laureat I edycji Konkursu „Klasyka Żywa” za rolę Gustawa/Konrada w spektaklach Dziady. Części I, II, IV i wiersz Upiór oraz Dziadów część III Adama Mickiewicza w reżyserii Michała Zadary (spektakle otrzymały Nagrodę Główną Konkursu),
Zenon Butkiewicz, dyrektor II edycji Konkursu na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej „Klasyka Żywa”,
Dorota Buchwald, dyrektor Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego.
Spotkanie rozpoczęła Dorota Buchwald, opowiadając o „nowym otwarciu” Opolskich Konfrontacji Teatralnych „Klasyka Polska” i formule festiwalu budowanej w oparciu o spektakle biorące udział w Konkursie „Klasyka Żywa”. Następnie głos zabrał Norbert Rakowski, zdradzając szczegóły tegorocznej edycji i omawiając jej program główny, na który składają się spektakle rekomendowane przez Jury I edycji Konkursu, oraz zdarzenia towarzyszące: koncerty, warsztaty, wystawy, projekcje, spotkania z twórcami, konkursy. Wprowadził też wątek „Klasyki Żywej” w kontekście kolejnej edycji. „Nowe oblicze” Opolskich Konfrontacji Teatralnych, które ujawni się już w tym roku, dopełni się w przyszłym, kiedy na 42. OKT zagoszczą spektakle rekomendowane przez Komisję Artystyczną trwającej obecnie edycji. To właśnie podczas 42. OKT Jury Festiwalu wyłoni zwycięzców Konkursu. Zenon Butkiewicz opowiedział o I oraz II edycji Konkursu, a także o miejscu klasyki w polskim teatrze, wspominając rok ubiegły jako rok przełomowy dla klasyki w kontekście ilościowym i jakościowym. Na koniec wypowiedział się gość specjalny – Bartosz Porczyk – zwracając uwagę na trudności interpretacyjne, jakie dostarcza aktorowi repertuar klasyczny i podkreślając zmieniającą się rolę klasyki w polskim teatrze.
